۸ صفر رحلت پیغام دار آخرین، خاتم نبوت را نگین، حضرت رسول واپسین، عینیت قرآن کریم، حضرت رسول اکرم

۸ صفر رحلت پیغام دار آخرین، خاتم نبوت را نگین، حضرت رسول واپسین، عینیت قرآن کریم، حضرت رسول اکرم

صلی‌الله علیه و آله بر مسلمانان جهان تسلیت باد

یا رسول الله!

 با غروب آفتاب تو، کعبه تا قیامت سیه پوش گشته و زمزم، اشک عزا به رخسار مکه مى ریزد.

تقدیم به ساحت امام حلم وکرامت امام حسن مجتبی (ع)

چراغ را خاموش کن و حرفی از جنس رابطه روز و شب به میان نیاور!

تاریکی این خانه از آنِ تو!

خود را به خواب می زنم تا سایه لرزان تو را که بر دیوار می افتد، نبینم و آن گاه که تو دست

آلوده ات را به سوی پیاله افطارم دراز می کنی، پشت به تو می نشینم.

از آداب جوان مردی و فتوت در قبیله بنی هاشم به دور است که کسی به دشمن خود پشت کند و

 از میدان جنگ بگریزد، اما وقتی دشمن آن قدر به تو نزدیک است که می توانی لرزش دست

 هایش را در وقت آماده کردن جام شوکرانت ببینی، همان بهتر که چشمت در چشمش نیفتد و

دشمن از پشت خنجر بزند.

کسی را خبر نکن!

کسی را خبر نکن؛ بگذار در چهاردیواری غربت خویش جان دهم!

همان بهتر که کسی نفهمد زهری که بر جانم نشسته، از نیش مار خانگی ام برخاسته که نان و

 نمک مرا خورده است.

پدرم در گریز از غم غربت در میان جماعت حق نشناس، خانه نشینی را برگزید تا با خاری در

 چشم و استخوانی در گلو، شیوه سکوت پیشه کند، اما من در زیر باران تهمت و زخم زبان و

 طعنه، سایه بان خانه خویش را شکسته دیدم. دشمن، آخرین پناه و دستگیرم را نیز به اشغال خود

 درآورده بود.

خورشید را با کرم شب تاب عوض کردی!

مرا تنها بگذار، دیگر نیازی نیست بوی خیانت را در پستوی خانه پنهان کنی!

تمام این روزها که بی وفایی ات را با دروغ به هم می بافتی تا تشت رسوایی ات از بام نیفتد

، تاروپود قالی کهنه و پوسیده دلت، پیش رویم از هم گسسته بود.

تو گمان کردی آن وعده های سر خرمنِ سوخته، می تواند مس وجود تو را طلا کند و ازاین رو،

 خورشید را با یک مشت کرم شب تاب عوض کردی!

طلا در همین خانه بود و راز کیمیاگری در دوست داشتن نور!

نگذار چشم زینب علیهاالسلام به تو بیفتد!

از این خانه برو! صدای قدم های پرشتاب خواهرم در کوچه می پیچد.

هزار بار در دل آرزو کرده است خدا کند که خبر دروغ باشد و تو بهتر از هرکسی می دانی که

خبر را به درستی به گوش عقیله بنی هاشم رسانده اند.

به کنیزان گفته ام تشت پر از خونابه های جگرم را پنهان کنند. به تو نیز می گویم که پیش از

ورود زینب علیهاالسلام از اینجا برو. طاقت ندارم پیش از کربلای حسین علیه السلام ، چشم

 خواهرم به چشم قاتل برادرش بیفتد.

همان یک کربلا برای خمیدن قامت زینب علیهاالسلام کافی است.

از جلوی دیدگان خواهرم بگریز!

تقدیر زینب علیهاالسلام

از کنار بسترم برخیز! آمده ای بر زخم های دلم نمک غربت بپاشی؟

آن همه سلام های بی جواب جماعت پشت پنجره بس نبود که تو نیز گرد و غبار اندوه را از

 طاقچه خانه ام بر دامانم می تکانی؟! آن همه سنگ که گلدان امیدم را شکست، بس نبود که تو

 نیز گلبرگ های دلم را پرپر می کنی؟!

اگر قرار بر پرستاری این تن مسموم و قلب مغموم باشد، هیچ کس نزدیک تر از زینب

علیهاالسلام به من نیست. در تقدیر خواهرم نوشته اند که پرستار قلب های سوخته باشد، از مادرم

 زهرای مرضیه علیهاالسلام ، تا رقیه سه ساله!

کاش زینب زخم های تنم را نبیند!

به آن بقچه قدیمی دست نزن! هنوز از آن، عطر یاس دست های مادرم برمی خیزد.

اگر قرار باشد کسی کفنم را از آن بقچه درآورد، جز زینب علیهاالسلام محرمی نیست؛ فقط

 خواهرم می داند که آن دو کفن باقی مانده به چه کار خواهد آمد!

کار یکی به تیرهای خونین ختم می شود و دیگری به غنیمت می رود.

فقط خدا کند وقتی عباس علیه السلام تابوت تیر باران شده را بر زمین می گذارد و حسین علیه

 السلام کفن خونین مرا باز می کند، خواهرم زخم های تنم را نبیند!

اینجا عباس علیه السلام ، زیر بازوی زینب علیهاالسلام را می گیرد و حسین علیه السلام ، سرش

 را بر سینه خویش می نهد، در هزارتوی مصیبت کربلا چه کسی موی سپید و پریشان زینب

 علیهاالسلام در وقت مراجعت از مقتل حسین علیه السلام را می پوشاند!!!